Je hart klopt net even iets sneller, klieren openen zich voor geheime kleine druppeltjes zweet en je lichaam begint hormonen te produceren, waardoor jij je al een beetje duizelig en warm gaat aanvoelen binnen in jouw romantisch menselijk hoesje.
Dit zijn enkele van de biologische processen die plaatsvinden terwijl je wordt meegesleurd in de vroege handgreep van de liefde of verliefdheid. Het kan moeilijk zijn om te zeggen wat het op dat moment precies is.
Liefde is zo’n doordringend onderdeel van onze menselijkheid dat (literaire) kunst en cultuur volop gevuld zijn met verwijzingen naar liefde die gewonnen is en liefde welke verloren is gegaan.
Bibliotheken hebben boekenplanken vol staan met romantisch proza. “De dwaas der tijd is liefde niet, hoewel zijn zeis de rozenwang omcirkelen mag”, schreef Shakespeare in sonnet 116: “Geen krimp geeft liefde in zijn kortstondige spel, maar houdt het uit zelfs tot de oordeelsdag”.
Liefde is schijnbaar geen tijdelijke dwaasheid, al zal tijd deze jeugdigheid gauw vellen. Liefde doorstaat die ongelijke strijd: tot het eind der dagen blijft zij tellen.
Het lijkt erop dat Shakespeare correcter was dan dat hij zelf had kunnen weten. Kijk namelijk naar de evolutie van liefde in het dierenrijk en het wordt duidelijk dat liefde al lang vóór de komst van de mensheid begon.
De reis naar liefde zoals we die vandaag kennen begon met (ahum...jawel) seks, wat één van de eerste dingen was waar het leven op aarde qua werking achter kwam. Seks begon simpelweg als een manier om de genen van een organisme door te geven aan zijn volgende generatie.
Maar om lief te kunnen hebben had het leven wel eerst een brein nodig dat met emoties kon omgaan. Het duurde vele miljarden jaren, na het begin van het oerleven, dat het zijn reis naar het ontstaan van zo’n brein begon. Daarvoor waren er enkel maar een standaard groep cellen.
Spoel vervolgens snel vooruit naar ongeveer 60 miljoen jaar terug toen de eerste leden van onze voorouders, de primaten, verschenen. Daarna evolueerden gedurende de komende miljoenen jaren de hersenen van enkele type primaten in steeds groter wordende varianten... en produceerden zo ook uiteindelijk de moderne mensen van nu.
Daarnaast lijkt het erop dat bepaalde aspecten van liefde voelen afhankelijk is van gedeeltes in de hersenen die pas vrij recent in onze evolutionaire geschiedenis zijn verschenen.
Een wetenschappelijk onderzoek toonde aan dat de meest intense en ‘abstracte’ toestanden van liefde afhankelijk zijn van een deel in de hersenen dat de ‘gyrus angularis’ wordt genoemd.
Dit staat erom bekend belangrijk te zijn voor bepaalde aspecten van taal, zoals metaforen. Dit is uiteraard logisch, want zonder complexe taal kunnen wij de meer verfijnde en intense aspecten van onze emoties niet uitdrukken. Zoals die romantische taal der liefde!
Een romantisch hoesje van i-Mania.be voor jouw grote mobiele liefde, daar zou dan ook een waardige sonnet voor geschreven moeten worden.
Laten we maar beginnen met: “Oh fijn lievelijk beschermend i-Mania hoesje, ik heb je lief!”
https://www.i-mania.be/catalogsearch/result/?cat=0&q=romantisch
Naar een lovely idea van de BBC
